Wanita seringkali dikaitkan dengan punca kepada jatuh atau bangunnya sesebuah tamadun. Kejatuhan Tamadun Rom sebagai contoh runtuh akibat daripada perebutan kuasa dan wanita antara si jelitawan Cleopatra, Marc Anthony dan Julius Caesar. Malah beberapa tamadun silam juga hancur akibat eksploitasi keatas kaum wanita yang dijadikan objek seks untuk merosakkan moral masyarakat setempat.
Namun, kedatangan Islam telah mengangkat darjat wanita ke kedudukan yang sangat mulia sehingga diabadikan di dalam Al-Qur’an seperti surah An-Nisa dan Maryam. Tokoh-tokoh wanita yang punya personaliti unggul dalam sejarah Islam seperti Khadijah, Asiah, Fatimah, Aisyah, Sumayyah, Hafsa, Nusaibah, Ratu Balqis, Siti Zulaikha, Asma’ , Khaulah dan ramai lagi (tidak tertulis nama-nama mereka) telah memainkan peranan yang sangat signifikan dalam pembinaan sebuah tamadun Islam yang ulung suatu ketika dahulu. Justeru, tidak keterlaluan jika dikatakan faktor diri wanita merupakan cerminan kepada jatuh atau bangunnya sesebuah bangsa, Negara dan tamadun.
Kejadian wanita di dunia ini ibarat bunga. Ia bukan sekadar penyeri, tetapi punya hikmah tersendiri bagi yang mengerti. Rasulullah s.a.w sendiri mengibaratkan wanita sebagai pohon semalu. Setiap elemen yang menghiasi kejadian pohon semalu (bunga, duri, dan akarnya) amat berkait rapat dengan kejadian wanita.
Pertamanya, pohon semalu akan kuncup apabila disentuh yang menggambarkan bahawa wanita perlu mempunyai perasaan malu pada tempatnya iaitu malu kerana ingkar kepada syariat agama, berkelakuan tidak senonoh dan hidup bergelumang dalam kemaksiatan.
Malam telah menyelimuti kota Madinah Al Munawwarah, bintang -bintang yang bertaburan membawa kedamaian dan ketenangan serta mimpi indah, yang jelas malam itu sebenarnya malam biasa, tapi tidak sama sekali bagi Hanzhalah bin Abi Amir Radiallahuanhu . Hari itu hari dimana mimpinya terwujud, hari yang lama datangnya hari yang lama ditunggunya hari itu Hanzhalah naik ke pelaminan.
